Φόρος Τιμής στον Dominique Venner

VennerMemorial [1]1,488 words

μετάφραση Δημήτρης Παπαγεωργίου

English version here [2]

Οι λόγοι για να ζει κανείς και οι λόγοι για να πεθάνει, είναι συχνά οι ίδιοι. Αυτή ήταν σίγουρα η περίπτωση για τον Dominique Venner, του οποίου η χειρονομία σκόπευε στο να φέρει την ζωή και τον θάνατό του σε απόλυτη αρμονία. Είπε ότι επέλεξε να πεθάνει κατά τον τρόπο που ήταν ο πιο έντιμος στις συγκεκριμένες συνθήκες, ειδικά όταν οι λέξεις είναι πια αδύνατον να περιγράψουν, να εκφράσουν το τι νοιώθουμε.

Ο Dominique Venner, τελικά πέθανε όπως είχε ζήσει, με την ίδια θέληση, με την ίδια σαφήνεια. Το πιο εκπληκτικό για όλους όσους τον ξέραμε ήταν το να δούμε το πώς όλη η τροχιά της ύπαρξής του ήταν μια αγνή και σωστή γραμμή, μία τέλεια ευθεία γραμμή ακραίας δικαιοσύνης

Η Τιμή πριν την Ζωή

Η χειρονομία που έγινε από τον Dominique Venner ήταν ξεκάθαρα μία κίνηση που υπαγορεύθηκε από μία αίσθηση τιμής, τιμής πάνω από την ζωή, και που ακόμη και αυτοί που, για προσωπικούς ή άλλους λόγου, αντιτίθενται στην αυτοκτονία, ακόμη και αυτοί – σε αντίθεση με εμένα – δεν τον βρίσκουν άξιο θαυμασμού, πρέπει να σεβαστούν για τις πράξεις του, επειδή πρέπει να έχουμε σεβασμό για όλα όσα γίνονται από μία αίσθηση τιμής.

Δεν μιλάω για πολιτική. Από τον Ιούλιο του 1967, ο Dominique Venner είχε τελειωτικά αποσπαστεί από κάθε μορφή πολιτικής δράσης. Ήταν ένας προσεκτικός παρατηρητής της πολιτικής ζωής και φυσικά έκανε γνωστά τα αισθήματά μου. Αλλά νομίζω ότι αυτό που ήταν βασικό γι’ αυτόν βρισκόταν αλλού, όπως με ευκρίνει δείχνουν πολλά από όσα έχουν ήδη ειπωθεί σήμερα.

Ο Dominique Venner, τοποθετούσε την ηθική πάνω από όλα, και αυτή ήταν ήδη η αποψή του όταν ήταν ένας νέος ακτιβιστής. Παρέμεινε έτσι, όταν σταδιακά ο νεαρός ακτιβιστής μετετράπη σε έναν ιστορικό, έναν διαλογιζόμενο ιστορικό, όπως έλεγε. Ο Dominique Venner ενδιαφερόταν πολύ για τα ομηρικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, στα οποία έβλεπε την θεμελίωση της τεράστιας πέρα από την μνήμη Ευρωπαϊκής παράδοσης, κυρίως για ηθικούς λόγους: Οι ήρωες της Ιλιάδας ποτέ δεν διδάσκουν ηθικά μαθήματα, αλλά δίνουν ηθικά παραδείγματα και η ηθική είναι φυσικά αδιαχώριστη από την αισθητική

Το όμορφο καθορίζει το καλό

Ο Dominique Venner δεν ήταν ένας από αυτού που πιστεύουν ότι το καλό καθορίζει το όμορφο, ήταν ένας από αυτούς που πιστεύουν ότι το όμορφο καθορίζει το καλό. Πίστευε ότι οι ηθικές κρίσεις που επικεντρώνονται στους ανθρώπους δεν βασίζονται τόσο πολύ στις απόψεις ή στις ιδέες τους, αλλά είναι μια λειτουργία των δικών τους μεγαλύτερων ή μικρότερων ποιοτήτων τη;ς ύπαρξης και πρώτα και κύρια την πεμπτουσία των ανθρώπινων ποιοτήτων που περιληπτικά ονόμαζε με μία λέξη: Στάση

Η “Στάση”

Η “Στάση”, μία λέξη που είναι ένας τρόπος ύπαρξης, ένας τρόπος ζωής και ένας τρόπος θανάτου.

Η Στάση η οποία είναι ένας τρόπος, ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε τόσο όμορφα, στην “Καρδιά του Επαναστάτη”, ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1994 και που φυσικά σε όλες του τις δουλειές και που νομίζω ιδιαίτερα στο βιβλίο που εξέδωσε το 2009, για τον Γερμανό συγγραφέα Ernst Junger. Σε αυτό το βιβλίο ο Dominique είπε πολύ ξεκάθαρα ότι εάν ο Junger μας έδωσε και μας δίνει ένα σπουδαίο παράδειγμα, δεν είναι μόνο μέσω των γραπτών του, αλλά επίσης επειδή αυτός ο άνθρωπος που είχε μία μεγάλη ζωή και πέθανε στην ηλικία των 103 ετών, ποτέ δεν απέτυχε στις απαιτήσεις της “στάσης” τους.

Ο Dominique Venner ήταν ένας μυστικοπαθής, προσεκτικός, απαιτητικός άνθρωπος – απαιτητικός από τον εαυτό του πρώτα από όλα. Είχε κάπως εσωτερικεύσει όλους τους κανόνες της στάσης του: Ποτέ μην εγκαταλείπεις, ποτέ μην παραιτηθείς, ποτέ μην εξηγήσεις, ποτέ μην παραπονεθείς, γιατί ο βίος φέρνει στο μυαλό και πηγάζει από την αυτοσυγκράτηση. Προφανώς, όταν συζητούμε τέτοια πράγματα πρέπει να φαινόμαστε ως άνθρωποι από τον Άρη στους πολλούς κατοίκους αυτής της εποχής των έξυπνων κινητών και των Virgin Megastores. Το να μιλά κανείς για ηρεμία, ευγένεια της ψυχής, υψηλοφροσύνη, “στάση” είναι το να χρησιμοποιεί λέξεις των οποίων τα νοήματα διαφεύγουν από πολλούς και αυτό είναι πιθανώς το γιατί οι Φιλισταίοι και οι Λιλιπούτιοι – αυτού που γράφουν τα “ενοριακά” νέα για τους “ανθρώπους που σκέφτονται σωστά” δηλαδή αυτό στο οποίο έχουν μετατραπεί τα κυρίαρχα μήντια σήμερα – ήταν ανίκανοι στο μεγαλύτερο μέρος τους να κατανοήσουν το ίδιο το νόημα της χειρονομίας του, το οποίο προσπάθησαν να υποβαθμίσουν σε χαμηλού επιπέδου προβληματισμό.

Ένας τρόπος διαμαρτυρίας κατά της αυτοκτονίας της Ευρώπης

Ο Dominique Venner δεν ήταν ποτέ ούτε εξτρεμιστής, ούτε μηδενιστής και πάνω από όλα, ποτέ δεν απελπίστηκε. Πραγματικά ο μακρύς προβληματισμός του στην ιστορία τον οδήγησε να διαμορφώσει ένα είδος αισιοδοξίας. Πίστευε ότι η ιστορία είναι απρόβλεπτη και πάντα ανοιχτή, ότι τόσο χρειάζεται άνδρες αλλά και δημιουργείται από άνδρες. Ο Dominique Venner απέρριπτε κάθε μοιρολατρία, κάθε μορφή απελπισίας. Μιλάω με παράδοξα, γιατί δεν γίνεται πάντα αντιληπτό ότι η επιθυμία του να αυτοκτονήσει ήταν ένας τρόπος διαμαρτυρίας κατά της αυτοκτονίας, ένας τρόπος για να διαμαρτυρηθεί κατά της αυτοκτονίας της Ευρώπης που παρατηρούσε τόσο καιρό

Μία αυτοκτονία λογικής ελπίδας ως πράξη θεμελίωσης

Ο Dominique Venner απλά δεν μπορούσε πλέον να υποφέρει να βλέπει την Ευρώπη που αγαπούσε, την πατρίδα του, να ξεθωριάζει λίγο λίγο από την ιστορία, έχοντας ξεχάσει τον εαυτό της, έχοντας χάσει την μνήμη της, την ευφυΐα της, την ταυτότητά της, με κάποιον τρόπο στραγγισμένη από την ενέργεια για την οποία ήταν γνωστή δια των αιώνων. Γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την αυτοκτονία της Ευρώπης, ο Dominique Venner αντιστάθηκε μόνος του αυτοκτονώντας, σε κάτι που δεν ήταν αυτοκτονία κατάρρευσης, παραίτησης αλλά περισσότερο μια αυτοκτονία βασισμένη στην Ελπίδα.

Η Ευρώπη, έλεγε ο Dominique, είναι σε ύπνωση. Ήθελε να την ξυπνήσει. Ήθελε, όπως έλεγε, να ξυπνήσει κοιμώμενες συνειδήσεις. Πρέπει να είμαστε απόλυτα ξεκάθαροι σε αυτό το σημείο: δεν υπήρχε απελπισία στην χειρονομία του Dominique Venner. Ήταν ένα κάλεσμα για; δράση, για σκέψη, για συνέχεια. Είπε: Δίνω, Θυσιάζω το υπόλοιπο της ζωής μου ως μία πράξη διαμαρτυρίας και θεμελίωσης. Πρέπει, σκέφτομαι, να μείνουμε στην λέξη του “θεμελίωση”.Αυτή η λέξη “θεμελίωση” μας κληροδοτήθηκε από έναν άνδρα του οποίου η τελευταία έγνοια ήταν το να πεθάνει όρθιος.

 Ένας δυτικός Σαμουράι

Ο Dominique Venner δεν ήταν νοσταλγός, αλλά ήταν ένας πραγματικός ιστορικός που ενδιαφερόταν, φυσικά, για το παρελθόν με μία θέαση του μέλλοντος. Δεν μελετούσε το παρελθόν ως παρηγοριά ή καταφύγιο. Απλά ήξερε ότι οι λαοί που ξεχνούν το παρελθόν τους, που χάνουν κάθε συνειδητότητα του παρελθόντος του, στερούνται του μέλλοντός τους. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο: Το παρελθόν και το παρόν είναι δύο διαστάσεις της στιγμής, κανένα πιο σημαντικό από το άλλο: διαστάσεις του βάθους.

Και σε αυτή την διαδικασία, ο Dominique Venner θυμήθηκε, φυσικά, έναν αριθμό μνημών και εικόνων. Θυμήθηκε τους ομηρικούς ήρωες και θεούς, θυμήθηκε τους παλιούς Ρωμαίους, αυτούς που προηγήθηκαν αυτού στο μονοπάτι του εθελοντικού θανάτου: τον Κάτωνα, τον Σένεκα, τον Ρέγουλο και πολλούς άλλους. Κράτησε στο μυαλό του τα γραπτά του Πλούταρχου και τις ιστορίες του Τάκιτου. Είχε στο μυαλό του την εικόνα του Ιάπωνα συγγραφέα Γιούκιο Μισίμα, του οποίου ο θάνατος από πολλές απόψεις είναι παρόμοιος με τον δικό του. Και σίγουρα δεν είναι σύμπτωση ότι στο τελευταίο του βιβλίο – που σύντομα θα εμφανιστεί από τον Pierre-Guillame Roux, λέγεται “Ένας Δυτικός Σαμουράι.” Και στο εξώφυλλο του βιβλίου του, “Ένας Δυτικός Σαμουράι”, βλέπουμε μία εικόνα, μία εκτύπωση μία διάσημη γκραβούρα: “Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος” του Albrecht Durer”. Ο Dominique Venner εσκεμμένα επέλεξε αυτή την γκραβούρα. Κάποιο καιρό πριν, ο Jean Vau, αφιέρωσε στον χαρακτήρα του ιππότη έναν υπέροχο βιβλίο που επίσης είχε τον τίτλο: O Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος. Σε ένα από τα τελευταία του άρθρα, γραμμένο λίγες μόνο ημέρες πριν τον θάνατό του, ο Dominique Venner τίμησε αυτόν τον ίδιο ιππότη που – όπως είπε – σε δρόμους και παράδρομους,θα συνεχίζει πάντα μπροστά προς το πεπρωμένο του, ανάμεσα στον θάνατο και τον διάβολο.

Και σε αυτό το άρθρο, ο Dominique Venner μίλησε για μία επέτειο. Ήταν το 1513, 500 χρόνια πριν ακριβώς που ο Durer σχεδίασε αυτή την γκραβούρα “Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος” και αυτή η έμφαση μου έδωσε μια πολύ απλή ιδέα που θα μπορούσε ο καθένας να έχει: Κοίταξα τις ημερομηνίες της γέννησης και του θανάτου του Albrect Durer του ανθρώπου που σχεδίασε τον παραπάνω πίνακα ακριβώς πριν 500 χρόνια και κατάλαβα ότι ο Durer γεννήθηκε το 1471, στις 21 Μαΐου, 1471. Ο Durer γεννήθηκε στις 21 Μαΐου, ο Dominique Venner επέλεγε να πεθάνει στις 21 Μαΐου. Εάν αυτό είναι σύμπτωση είναι εξαιρετική σύμπτωση, αλλά κάποιος δεν πιστεύει τόσο εύκολα σε συμπτώσεις.

Η καρδιά του επαναστάτη θα είναι πάντα εκεί

Αυτά ήταν όσα είχα να πώ στην μνήμη του Dominique Venner, που τώρα έχει αποχωρήσει για ένα μεγάλο άγριο κυνήγι, σε έναν παράδεισο όπου μπορείς να δεις τις άγριες πάπιες να πετούν. Αυτοί που τον ήξεραν και εγώ τον ήξερα για 50 χρόνια, αυτοί που ήξεραν πιθανόν θα πουν ότι έχασαν έναν φίλο. Αλλά πιστεύω ότι κάνουν λάθος. Αντιθέτως πιστεύω ότι θα έπρεπε να ξέρουν ότι από τις 21 Μαΐου του 2013 και ώρα 2.42 θα είναι απαραιτήτως πάντα εκεί. Ακόμη εκεί δίπλα στις επαναστατημένες καρδιές και τα ελεύθερα πνεύματα που πάντα αντιμετωπίζουν τον αιώνιο συνασπισμό των Ταρτούφων και των Τορκεμάδα.

Source: http://www.patriamag.gr/2013/06/dominique-venner-alain-de-benoist.html [3]