Κύριοι του Σύμπαντος

masters of [1]4,221 words

Μετάφραση για το Ιδεάπολις Α. Γ.

English original here [2]

(Ομιλία του Alex Kurtagic στο Ινστιτούτο Εθνικής Πολιτικής στην Ουάσινγκτον στις 10 Σεπτεμβρίου του 2011) 

Πριν δύο χρόνια έκανα την ερώτηση “τι θα χρειαστεί”; Πόσο άσχημα θα πρέπει να γίνουν τα πράγματα, προτού η αναστάτωση που φέρνει η αλλαγή των πραγμάτων γίνει προτιμότερη από το μια απ΄ τα ίδια; Το ρώτησα αυτό γιατί για πολλά χρόνια ακούμε για μια κατάρρευση που θα προκαλέσει ένα μεγάλο ξεσηκωμό και θα λύσει δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα.

Η θεωρία ήταν πως οι Λευκοί στη Δύση ανέχονταν την εκτόπιση τους γιατί παραήταν άνετοι, γιατί ένιωθαν ευκατάστατοι, και το να ρισκάρουν τον τρόπο ζωής τους υψώνοντας την φωνή τους ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα, ενάντια στην φυλετικές ποσοστώσεις, ενάντια στη διαβολή του Hollywood και της Madison Avenue, φαινόταν πως δεν άξιζε τον κόπο. Οι άνθρωποι έβρισκαν πιο εύκολο το να κάθονται ήσυχοι και να απομονώνονται οικονομικά.

Και το 2009 φάνηκε πως η κατάρρευση θα συνέβαινε. Κι όμως, παρά την μεγαλύτερη οικονομική κρίση σε 80 χρόνια, η ζωή συνεχίστηκε ακριβώς όπως πριν. Περισσότερη μετανάστευση, περισσότεροι νόμοι, περισσότεροι κανονισμοί, περισσότερη παρακολούθηση, περισσότερη πολιτική ορθότητα, περισσότερη εκτύπωση χρήματος και περισσότεροι και υψηλότεροι φόροι για να πληρωθούν όλα αυτά. Όχι μόνο αυτά, αλλά κατόπιν έγιναν εκλογές, και οι ίδιοι πολιτικοί, με τις ίδιες πολιτικές, επέστρεψαν στην εξουσία.

Οπότε η πρόκληση παραμένει, “τι θα χρειαστεί”;

Η πρόκληση

Αυτούς που έχουν κάνει αποστολή τους το να διαφωτίσουν τους συμπολίτες τους.

Όχι μόνο η ιδεολογία του φυλετικού εξισωτισμού διαποτίζει όλα τα ιδρύματα της εξουσίας, αλλά είναι ριζωμένη ως μια ημι-θρησκευτική ορθοδοξία ώστε να είναι άτρωτη απέναντι στην λογική.

Όσα γεγονότα ή δεδομένα ή επιχειρήματα και να παρουσιαστούν ενάντια σε αυτή την ιδεολογία, όποιος και να ‘ναι ο βαθμός της διαστροφής ή διαφθοράς που αποκαλύπτεται πως συνδέεται με τους ιδεολόγους της, όσο επιβλαβείς και αν είναι οι επιπτώσεις της στο άτομο, φαίνεται αδύνατον να αποκολλήσεις αυτή την ιδεολογία από τις θέσεις της εξουσίας.

Μπορεί κάποιος να μιλήσει σε εκατομμύρια πολίτες σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις της πολυπολιτισμικότητας και του πολυφυλετισμού, μπορεί να τους δείξει βουνά από δεδομένα, μπορεί να τους δείξει γιατί και πώς αυτό έχει σημασία σε μια κοινωνία, γιατί και πώς τους επηρεάζει προσωπικά, και πολλοί θα συμφωνήσουν, ανοιχτά ή όχι, με αυτά που λέει, αλλά πολύ λίγοι θα μιλήσουν δημοσίως ενάντια στον πολυφυλετισμό και την πολυπολιτισμικότητα, και κάθε δήλωση τους γρήγορα θα εξουδετερωθεί με κατηγορίες για ρατσισμό.

Οποιαδήποτε αντιπαράθεση περί πολυφυλετισμού και πολυπολιτισμικότητας, πέρα από τους λόγους για τους οποίους είναι σημαντικό να γίνει αυτή η αντιπαράθεση, γρήγορα εκφυλίζεται σε ανούσιες συζητήσεις για το εάν είναι ή όχι κάποιος ή κάτι ρατσιστής ή ρατσιστικό.

Στην εκπαίδευση, όσοι πηγαίνουν κόντρα στην επικρατούσα ορθοδοξία υφίστανται συστηματική εκκαθάριση ή περιθωριοποίηση.

Και στις εκλογές, μας παρουσιάζονται δύο ή τρεις σχεδόν πανομοιότυπες επιλογές, όλες βασισμένες στις ίδιες ιδεολογικές αρχές. Όλες με το ίδιο ιστορικό αποτυχίας, όλες γεμάτες με μέτριους πολιτικούς, όλες κατακλυσμένες από γνωστούς ψεύτες, ξεπουλημένους και οπορτουνιστές.

Για πάνω από εκατό χρόνια, άνθρωποι σαν εμάς έλεγαν συνεχώς τα ίδια πράγματα, με τα ίδια επιχειρήματα, παρουσιάζοντας όλο και υψηλότερα βουνά από δεδομένα, όλο και περισσότερα γεγονότα που υποστηρίζουν τις θέσεις μας, κι όμως για πάνω από εκατό χρόνια η πλευρά μας βρίσκεται εν υποχώρηση, συρρικνωμένη σε αριθμούς, χάνοντας επιρροή, και γινόμενη όλο και πιο περιθωριακή.

Η Ευρώπη είδε διάφορα κινήματα αναγέννησης κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Αλλά ηττήθηκαν πολιτικά και στρατιωτικά. Η περισσότερη από την γνώση που παρήγαγαν αγνοήθηκε, απαγορεύτηκε, δυσφημίστηκε ή καταστράφηκε.

Άρα η ερώτηση προκύπτει, δεδομένου αυτού που μας συμβαίνει, και δεδομένου ότι το τελικό αποτέλεσμα του προοδευτικού εξισωτικού εγχειρήματος είναι το τέλος μας: Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιστρέψουμε το ρεύμα, για να αλλάξουμε την πορεία της κοινωνίας μας;

Αριστερός μυστικισμός

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν ήμασταν περισσότερο επιτυχείς. Ένας εξ αυτών είναι ότι ορισμένες ιδέες έχασαν τη νομιμότητα τους μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα κι αν αυτές οι ιδέες ήταν μεγαλύτερες από οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι η απώλεια νομιμότητας είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της πρόσβασης σε ιδρυματικές δομές. Έγινε πιο δύσκολο για αυτές τις ιδέες το να φαίνονται σημαντικές.

Και ένας άλλος λόγος ήταν πως όσο οι ζηλωτές της ισότητας αποκτούσαν την επιρροή τους, ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν όλες τις ιδρυματικές δομές του κράτους για να επαναδιαμορφώσουν το πως βλέπουμε τον κόσμο, πως μαθαίνουμε για τον κόσμο και ακόμα και πώς σκεφτόμαστε για τον κόσμο.

Και επίσης αναδιαμόρφωσαν το σύστημα κοινωνικής καταξίωσης, έτσι ώστε οι ιδέες τους να ανυψώνονται και να ενθρονίζονται, κι εκείνες των αντιπάλων τους να περιφρονούνται και να διασύρονται. Έτσι ώστε οι δικοί τους να προωθούνται και να δοξάζονται, και οι αντίπαλοι τους να υποβιβάζονται και να εξοστρακίζονται ως εχθροί της πολιτισμένης κοινωνίας. Και μέσω του ελέγχου των ιδρυμάτων και του συστήματος κοινωνικής καταξίωσης, μπόρεσαν να κωδικοποιήσουν τις αξίες και τα ιδανικά τους.

Οι αξίες και ιδέες τους έγιναν ένα σύστημα συμβόλων. Και επειδή τα σύμβολα έχουν συναισθηματική απήχηση, επειδή λειτουργούν στο προ-λογικό επίπεδο, στο συναισθηματικό και ενστικτώδες επίπεδο, οι αξίες και τα ιδανικά της Αριστεράς έγιναν κάτι που το άτομο ένιωθε, παρά κάτι που το άτομο σκεπτόταν.

Αν ζητήσουμε σε κάποιον να μας εξηγήσει πώς οι άνθρωποι είναι ίσοι, κι αν είναι ικανός να το εξηγήσει, θα ακούσουμε τσιτάτα, διαδόσεις και κυκλικά επιχειρήματα, αλλά καμία πραγματική εξήγηση: “Είμαστε όλοι άνθρωποι. Το αίμα όλων είναι κόκκινο. Υπάρχει περισσότερη γενετική διαφοροποίηση ανάμεσα στα άτομα από ότι ανάμεσα στις φυλές”.

Δεν είναι κάτι που ένα άτομο πράγματι σκέπτεται, ή κάνει οποιαδήποτε έρευνα επί αυτού, είναι κάτι που άκουσε, κάτι που νιώθει ότι είναι σωστό, ή θα έπρεπε να είναι σωστό, επειδή τον ικανοποιεί, γιατί είναι ικανοποιητικό να σε αποδέχεται η κοινωνία, και είναι ικανοποιητικό να σε βλέπουν ως καλό άνθρωπο.

Κι όταν του λέμε ότι κάνει λάθος, ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, και διαμαρτύρεται, δεν είναι επειδή έκανε κάποια έρευνα – στην πραγματικότητα δεν θέλει να κοιτάξει την έρευνα – εκτός αν τον βολεύει. Είναι επειδή νιώθει πως είναι ηθικά λάθος, ή επειδή φοβάται την κοινωνική τιμωρία, αποδοκιμασία, ντροπή.

Συνεπώς η Αριστερά έχει μυθοποιήσει τις αξίες της. Και μέσω αυτής της μυθοποίησης, η Αριστερά έκανε το σύστημα της απρόσβλητο στην λογική. Με το να το κάνουν αυτό, οι υπέρμαχοι της έγιναν οι κύριοι του σύμπαντος μας. Αυτοί έθεσαν τα όρια του, καθόρισαν τους νόμους του, έπλασαν την μορφή του και έφτιαξαν τις κοσμολογικές σταθερές του.

Ο αγγελιοφόρος είναι το μήνυμα

Άρα, όσοι στο στρατόπεδο μας έχουν βασίσει την στρατηγική τους για την αλλαγή στο να εκπαιδεύσουν τους συμπολίτες μας, στο να τους παρουσιάζουν γεγονότα και επιχειρήματα, κατά το μεγαλύτερο μέρος απλώς επιβεβαιώνουν τις απόψεις των ανθρώπων που ήδη συμφωνούν με μας.

Όποτε υπήρξε προσηλυτισμός, ήταν πιθανότατα λόγω κάποιου εξωτερικού παράγοντα. Τα γεγονότα και τα επιχειρήματα δεν έρχονται στο άτομο. Το άτομο πάει στα γεγονότα και τα επιχειρήματα.

Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι σπάνια πείθονται από γεγονότα και επιχειρήματα. Μάλλον εντυπωσιάζονται από την πηγή τους. Με άλλα λόγια, το μήνυμα είναι ο πομπός του, και ο πομπός είναι το μήνυμα.

Γι’ αυτό λέγεται πως σε μια κοινωνία η μάζα των ατόμων ακολουθεί οποιονδήποτε είναι στην εξουσία. Ακόμα και όταν οι εξουσιαστές είναι εχθρικοί.

Καταπλήσσονται από τους αφέντες τους όχι επειδή είναι λογικοί, αλλά επειδή είναι δυνατοί και επιδέξιοι, επειδή ελέγχουν το σύμπαν τους, επειδή ελέγχουν την πρόσβαση στα κοινωνικά αξιώματα και τους πόρους, επειδή είναι επικίνδυνοι, ή διαφορετικά επειδή αντιπροσωπεύουν μια ιδέα που είναι ελκυστική, που με κάποιο τρόπο τους εμπνέει.

Και δεν είναι πιθανό να εναντιωθούν στους αφέντες τους διότι κατά βάθος θέλουν να γίνουν σαν αυτούς, θέλουν να είναι ανάμεσα τους, θέλουν να έχουν ότι έχουν αυτοί, ή θέλουν να αποτελούν μέρος αυτής της ιδέας, θέλουν να είναι με τους νικητές.

Η μοναδική στιγμή που αντιτίθενται στους αφέντες τους, ή απορρίπτουν την ιδέα, είναι όταν παύουν να είναι δεσποτικοί, όταν δεν τους περιβάλει πλέον ένας μύθος, όταν αρχίζουν να φαίνονται αδύναμοι και οικτροί και ανθρώπινοι, όταν φαίνονται αντικαταστάσιμοι – όταν προσφέρεται κάτι πιο ελκυστικό.

Αλλά η ερώτηση παραμένει: Πως αυτό το εχθρικό κίνημα της προλεταριακής αντί-Παράδοσης κυριάρχησε στον πολιτισμό μας;

Πώς αυτό το εχθρικό κίνημα απέκτησε οπαδούς εξ αρχής, όχι μόνο από την πλέμπα που είχε να κερδίσει τα περισσότερα από το μίσος της προς την αριστοκρατία, αλλά και ανάμεσα στους πιο ικανούς και ευφυείς, αυτούς που είχαν τα περισσότερα να χάσουν;

Αγάπη για αφηρημένες αρχές

Λέμε ότι η κοινωνία μας έχει κυριευθεί από οργανωμένες μειονότητες. Αλλά το γεγονός είναι αυτό: Οι ιδέες τους του ριζοσπαστικού εξισωτισμού, του μοντερνισμού, της προόδου, της παγκοσμιοποίησης, όσο διεστραμμένες και αν φαίνονται σε κάποιους από μας σήμερα, ταιριάζουν με τη Δυτική κουλτούρα. Η Δυτική κουλτούρα είναι ατομιστική, συνεπώς ο Δυτικός άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερα εθνοκεντρικός. Είναι λιγότερο φυλετικός από ότι άλλοι λαοί του κόσμου.

Ομοίως, η Δυτική κουλτούρα είναι μοναδική για την ηθική καθολικότητα της, και ο Δυτικός άνθρωπος τείνει να γοητεύεται από αφηρημένες καθολικές αρχές – ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, δημοκρατία, κτλ. Η αγάπη για αφηρημένες αρχές συνδέεται με μια υψηλά ανεπτυγμένη αίσθηση ηθικής, που συνοδεύεται από ένα υψηλά ανεπτυγμένο σύμπλεγμα ενοχής.

Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο Δυτικός άνθρωπος έχει φυλετικά ένστικτα, αλλά τείνει να τα παραμερίζει για χάρη των αρχών, ή της ατομικής χρησιμότητας – όποια και αν είναι αυτή σε μια δεδομένη στιγμή.

Για τον Δυτικό άνθρωπο ένα πολύ μεγαλύτερο επίπεδο υπαρξιακής απειλής απαιτείται για να αναδυθούν να φυλετικά ένστικτα.

Οπότε αυτοί που αποκαλούμε Λευκούς εθνομαζοχιστές δεν βλέπουν τις πράξεις τους σαν να είναι ενάντια στα φυλετικά ή συλλογικά τους συμφέροντα, αλλά τις θεωρούν ηθικές και ανώτερες.

Η λογική δεν παρακινεί

Οι άνθρωποι, γενικά, δεν παρακινούνται από το λογικό συμφέρον τους. Οι άνθρωποι παρακινούνται από την ανάγκη να ανήκουν κάπου, και την ανάγκη για κοινωνική αναγνώριση και αυτοπεποίθηση. Θέλουμε να ταιριάζουμε σε μια κοινότητα με τα μέλη της οποίας ταυτιζόμαστε και οπού νιώθουμε καλά για τους εαυτούς μας.

Επίσης παρακινούμαστε από εσωτερικές συναισθηματικές τάσεις. Και σε εμάς τους ανθρώπους επίσης αρέσει να ονειρευόμαστε και να φαντασιωνόμαστε, και παρακινούμαστε από τα ίδια μας τα όνειρα και τις φαντασίες. Αυτές μπορεί να παίρνουν την μορφή μιας θρησκείας, ή μυθολογίας, ή τέχνης, ή λογοτεχνίας, ή κοσμολογίας. Ονειρευόμαστε και φανταζόμαστε το πώς θα μπορούσε να είναι, ή πώς θα έπρεπε να είναι, πώς θα θέλαμε να είναι. Έτσι δίνουμε νόημα στις ζωές μας. Στη Δύση, αυτά τα όνειρα συχνά περιστρέφονται γύρω από αφηρημένες αρχές.

Τα γεγονότα δεν πείθουν

Την ίδια στιγμή υπάρχει υπερβολική πληροφόρηση. Πολλές πλευρές σε ένα ζήτημα, πολλές εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τον χρόνο ή την ενέργεια για να το ψάξουν, να προσπαθήσουν να βρουν την αλήθεια, να διακρίνουν το γεγονός από την φαντασία, τη γνώση από την προπαγάνδα.

Το αποτέλεσμα είναι πως οι περισσότεροι επιλέγουν τα δεδομένα που κολακεύουν την ματαιοφροσύνη τους, που τους κάνουν να αισθάνονται καλά για τους εαυτούς τους, που τους κάνουν να νιώθουν μέρος της επιλεγμένης τους κοινότητας. Και απορρίπτουν τα δεδομένα που φαίνονται άβολα ή ντροπιαστικά, ή που προέρχονται από μια πηγή με την οποία δεν μπορούν να ταυτιστούν προσωπικά.

Άρα, αν πρόκειται να εμπλακούμε στο πιο δύσκολο εγχείρημα που μπορεί να επιχειρηθεί σε μια κοινωνία, που είναι ουσιαστικά να αλλάξουμε την κυρίαρχη ιδεολογία, να ανατρέψουμε την άρχουσα τάξη, πρέπει να αρχίσουμε αποδεχόμενοι τους συμπολίτες μας όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Σ’ αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να αποδεχθούμε πως το άτομο δεν είναι γενικά ανοιχτό στην πειθώ. Οι περισσότεροι θέλουν να επιβεβαιώνονται στα πιστεύω τους. Δεν θέλουν να αναστατώνουμε τον κόσμο τους. Και δεν έχει νόημα να λέμε: “Πρέπει να ξυπνήσουν από τον λήθαργο”. Οι άνθρωποι μάλλον θα συνεχίσουν να ονειρεύονται παρά θα ξυπνήσουν – στην τελική τα όνειρα τους είναι ωραία και ευχάριστα, ενώ η πραγματικότητα είναι άσχημη και δυσάρεστη.

Αν πρόκειται να προκαλέσουμε μια αλλαγή αφοσίωσης, από ένα πρότυπο σε άλλο, πρέπει να σκεφτούμε σε όρους έλκυσης και έμπνευσης.

Όπως είπα πριν, οι άνθρωποι είναι πολύ περισσότερο ανοιχτοί στο να εμπνευστούν και να προσελκυστούν, παρά να πεισθούν μέσω γεγονότων και λογικής.

Αυτός είναι ο λόγος που όταν μια εταιρία σου προσπαθεί να σου πουλήσει σοκολάτα, δεν σου λέει πως θα ικανοποιήσει τις ημερήσιες θρεπτικές σου ανάγκες, σου λέει πως θα σε κάνει να νιώθεις ωραία. Χωρίς το πώς και το γιατί. Λίγοι ενδιαφέρονται για την χημεία. Λίγοι θέλουν η εμπειρία να απομυθοποιηθεί με επιστημονικά δεδομένα.

Αυτό δεν σημαίνει πως η λογική, η πραγματικότητα, ή τα γεγονότα δεν είναι σημαντικά, γιατί είναι. Αλλά δεν είναι μέθοδος για να αλλάξεις τα μυαλά κάποιου. Είναι μέθοδος για να επιβεβαιώσεις κάποιον που το μυαλό του είναι ήδη κατασταλαγμένο, και πιθανώς κατασταλαγμένο προτού καν γεννηθεί.

Θετική ώθηση

Οπότε, πώς παρακινούμε τους συμπολίτες μας να κηρύξουν μια αντισυμβατική αφοσίωση, με όλα τα ρίσκα που αυτό εμπεριέχει;

Νωρίτερα είπα πως οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται από τους επιδέξιους. Έρχονται σε μια ιδέα επειδή ο πομπός της είναι με κάποιο τρόπο ελκυστικός. Θέλουν να είναι σαν αυτόν, ή με ανθρώπους σαν αυτόν. Επίσης είπα πως θέλουν να ανήκουν και να αισθάνονται καλά για τους εαυτούς τους. Αν δεν είμαστε περισσότερο επιτυχείς είναι επειδή δεν προσφέρουμε τίποτα από τα παραπάνω.

Αντίθετα, πολλοί στην πλευρά μας προσφέρουν μια ατελείωτη λιτανεία παραπόνων για το πώς ο κόσμος έχει πάει στραβά, για το πώς είμαστε σε παρακμή, για το πώς έχουμε όλο και λιγότερη δύναμη στην κοινωνία μας. Όποιος κοιτάει στο στρατόπεδό μας συχνά βλέπει αρνητικότητα, πεσιμισμό, φόβο, παράνοια, απελπισία, και κλάμα. Όλα σχηματίζουν ένα μεγάλο οδυρμό αυτολύπησης.

Η απελπισία είναι τόση που το μάντρα που ακούμε συχνά στα άκρα της Δεξιάς είναι: “Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα”. Όχι επειδή οι άνθρωποι που το λένε αυτό έχουν πραγματικές λύσεις, αλλά επειδή ελπίζουν πως η κατάρρευση θα τα φτιάξει όλα. Αυτή δεν είναι η στάση των επιδέξιων, των δυνατών, των ανθρώπων που διαμορφώνουν τα γεγονότα.

Αυτή είναι η στάση των ανθρώπων που διαμορφώνονται από τα γεγονότα. Η στάση του αποτυχημένου.

Η ηττοπάθεια είναι πρελούδιο της ήττας. Για να επιτύχουμε, πρέπει να προβάλουμε μια εικόνα επιτυχίας. Αυτό σημαίνει να ξεφορτωθούμε την αρνητικότητα. Μιλώντας όχι σε όρους του τι έχουμε χάσει, αλλά σε όρους του τι θα κερδίσουμε, σε όρους του τι είδους κοινωνία θέλουμε να οικοδομήσουμε, σε όρους του τι θα γίνει μετά, όχι τι έγινε πριν.

Ο νικητής μαθαίνει από το παρελθόν, αλλά κοιτάει πάντα προς το μέλλον. Πάντα αντικρίζει τον ήλιο. Και είμαστε ηλιακοί άνθρωποι. Φέραμε φως σε αυτόν τον κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Δεν πρέπει να γίνουμε σκλάβοι του σκότους.

Μια εικόνα νικητή είναι απαραίτητο συστατικό μιας νικητήριας στρατηγικής.

Εναλλακτική κοινωνία

Νικητήρια στρατηγική σημαίνει να συμπεριφερόμαστε σα να είμαστε ήδη εκεί. Που σημαίνει να λειτουργούμε για μια εναλλακτική κοινωνία, προσφέροντας πρόσβαση σε ένα παράλληλο σύμπαν, φυσικό και μεταφυσικό. Πρόσβαση σε μια διαφορετική κοσμολογία, ένα διαφορετικό σύστημα συμβόλων, ένα διαφορετικό τρόπο κατανόησης της ζωής.

Ο νέος εθνικισμός (πρέπει να) φαίνεται σαν ένα κατεστημένο σε αναμονή.

Όχι σαν φοβισμένοι κυνικοί που περιμένουν την κατάρρευση, αλλά σαν άνθρωποι που χτίζουν κάτι νέο και σημαντικό, που κάνει την κατάρρευση επιθυμητή επειδή ανοίγει τον δρόμο για αυτό που έρχεται μετά, γιατί ανοίγει τον δρόμο για μια χρυσή εποχή.

Αντίθετα από το να φαινόμαστε σαν συντηρητικοί που μάχονται το ρεύμα της προόδου, πρέπει να είμαστε το ρεύμα – το ρεύμα που σαρώνει την παλιά και γερασμένη Αριστερά, που τους απομακρύνει από την εξουσία και τους στέλνει στην χωματερή της ιστορίας, από όπου δεν θα ξαναγυρίσουν.

Ριζοσπάστες και παραδοσιακοί

Δεν αντιφάσκουμε όταν κάποιοι από μας λέμε ότι είμαστε ριζοσπάστες και παραδοσιακοί.

Είμαστε ριζοσπάστες γιατί επιδιώκουμε την θεμελιώδη αλλαγή – δεν ζητάμε μεταρρυθμίσεις, ζητάμε κάτι εντελώς νέο.

Την ίδια στιγμή είμαστε παραδοσιακοί, διότι το εγχείρημα μας είναι ριζωμένο στην παράδοση, ακόμα και αν είναι φουτουριστικό.

Για αυτό δεν είμαστε συντηρητικοί: Ο συντηρητισμός είναι η άρνηση του νέου, η Παράδοση είναι η συνεχής επιβεβαίωση του παλιού, του αρχαϊκού. Και συνεπώς είναι ατέρμονα αναζωογονητική, συνεχώς ανανεώσιμη.

Είναι εφικτό

Τώρα, όταν κάποιοι από μας μιλάμε για μεταμόρφωση της κουλτούρας, για επαναδιαμόρφωσή της έτσι ώστε να γίνουν εφικτές οι πολιτικές μας, πολλοί τρομοκρατούνται από την κλίμακα της προσπάθειας. Φαίνεται σαν ένα έργο για θεούς, περισσότερο φαντασία παρά πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι έτσι.

Δεν χρειάζεται να είμαστε πολύ μεγάλοι για να θυμόμαστε πως η κουλτούρα μας αναδιαμορφώθηκε από την ριζοσπαστική Αριστερά. Έχει ξαναγίνει. Και πρόσφατα.

Πώς κάποιος μεταμορφώνει μια κουλτούρα;

Η διαδικασία αρχίζει πολύ απλά. Αρχίζει με πένα και χαρτί, με πινέλο και καμβά, με έναν άνθρωπο και το μουσικό του όργανο. Είναι στα χέρια μιας δημιουργικής μειονότητας, που δημιουργεί επειδή είναι στην φύση της, επειδή έχει μια παρόρμηση, και επειδή είναι ανυπόμονη με τον κόσμο γύρω της και ονειρεύεται κάτι άλλο, φαντάζεται κάτι νέο. Ο καλλιτέχνης, ο ζωγράφος, ο φιλόσοφος κάνουν ό,τι η φύση τους σπρώχνει να κάνουν.

Εν καιρώ θα έχει παραχθεί έργο. Εν καιρώ θα αρχίσουν να συναντούν άλλους σαν αυτούς. Και θα αρχίσουν να συναντούνται, και να σχηματίζουν συλλόγους. Και εν καιρώ να συναθροιστούν με άλλους της ίδιας πάστας. Εν καιρώ θα εξελιχθούν σε ρεύμα. Εν καιρώ θα εξελιχθούν σε κίνημα. Και εν καιρώ θα αναδυθούν ως μια αντί-κουλτούρα. Ως ανταγωνιστές στο υπάρχον κατεστημένο.

Τότε είναι που ο αγώνας γίνεται πολιτικός, και εισέρχεται στον στίβο της πολιτικής. Και γίνεται αγώνας μεταξύ δύο αντίθετων δυνάμεων, δύο συγκρουόμενων κοσμολογιών, δύο αντιλήψεων του σύμπαντος. Η μία αντιπροσωπεύοντας το παρελθόν, και η άλλη το μέλλον. Μόνο μια από αυτές θα κυριαρχήσει το σύμπαν.

Η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο

Θα παρατηρήσατε, πως η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο. Γι’ αυτό πολιτικά κόμματα όπως το BNP στην Βρετανία, το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία, το NPD στην Γερμανία, παραμένουν περιθωριακά, παρά τις προφανείς αποτυχίες της Αριστεράς. Η πολιτική είναι το τελευταίο στάδιο. Η πολιτική αντανακλά την κουλτούρα. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.

Οπότε, οι πολιτικές μας δεν θα είναι εφικτές μέχρι να ελέγξουμε την κουλτούρα. Και επειδή δεν ελέγχουμε την κουλτούρα είμαστε στην περίοδο πριν την πολιτική.

Η Αριστερά πλησιάζει την περίοδο μετά από την πολιτική, επειδή οι ιδέες της ήταν κυρίαρχες για πολύ καιρό, και ως τώρα έχουν αποτύχει σε κάθε επίπεδο. Είναι στον αυτόματο πιλότο.

Και τώρα είναι αυξανόμενα ανήσυχοι και απελπισμένοι, επειδή νιώθουν την αδυναμία τους, νιώθουν την πλήξη και την δυσφορία που κοχλάζει από κάτω τους, την προοπτική για μια επανάσταση. Έχουν αποτύχει αισθητικά, εγκληματολογικά, πολιτιστικά, δημογραφικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Έχουν αποτύχει σε κάθε μέτωπο. Και τώρα είναι ευάλωτοι σε κάθε μέτωπο.

Πόλεμος σε όλα τα μέτωπα

Γι’ αυτό το εγχείρημα μας είναι ένας πόλεμος σε όλα τα μέτωπα, και γι’ αυτό χρειάζεται πολλαπλές προσεγγίσεις στην επίθεση.

Υπάρχει χώρος για άτομα κάθε κλίσης, άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, με διαφορετικά ταλέντα και ικανότητες. Που σημαίνει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να διεξάγει τον πόλεμο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κάποιοι θα το κάνουν ως συγγραφείς, άλλοι ως καλλιτέχνες, άλλοι ως επιχειρηματίες, άλλοι ως διαδηλωτές, άλλοι ως χορηγοί.

Αλλά για να προσελκύσουμε αληθινό ταλέντο πρέπει να παρέχουμε τις ευκαιρίες για ταλέντο. Που σημαίνει επαγγελματικές ευκαιρίες. Επειδή στην οικονομική μας εποχή, το να είναι οικονομικά ανεξάρτητος από το σύστημα, και να έχεις εναλλακτικές πηγές κοινωνικής αναγνώρισης, σημαίνει να είσαι πνευματικά και νοητικά ανεξάρτητος.

Και για να είμαστε ελκυστικοί πρέπει να είμαστε εικονοπλάστες – γιατί μια εικόνα ισούται χίλιες λέξεις. Αν θέλουμε οι συμπολίτες μας να βλέπουν, πρέπει να τους βοηθήσουμε να σχηματίζουν εικόνα. Πρέπει να τους δείξουμε τι εννοούμε, και πρέπει να το κάνουμε σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Οι περισσότεροι άνθρωποι βγάζουν συμπέρασμα για κάτι ή κάποιον σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.

Δεν θα κάτσουν να διαβάσουν ένα 400σέλιδο βιβλίο. Δεν θα διαβάσουν καν ένα άρθρο. Όχι αν δεν το έχουν ήδη αποφασίσει. Αυτό που τραβάει την προσοχή τους είναι αυτό που απηχεί μέσα τους στο επίπεδο του ενστίκτου, ή του συναισθήματος, ή του ζωώδους επιπέδου, ή του πνευματικού επιπέδου. Με τον ίδιο τρόπο που απηχεί η μουσική. Με τον τρόπο που απηχεί ένα τοπίο. Με τον τρόπο που απηχεί μια ταινία.

Ο άνθρωπος είναι ζώο των συμβόλων, λειτουργεί με σύμβολα, δομημένους ήχους και εικόνες. Γι’ αυτό η εξουσία ενός ατόμου είναι άμεσα ορατή. Από το πως μοιάζει. Από το πώς ακούγεται. Από το πώς κινείται. Συχνά ο ίδιος γίνεται σύμβολο εξουσίας.

Άρα για να γίνουμε και πάλι κύριοι του σύμπαντος, για να αναδειχθούμε ως οι νέοι κυρίαρχοι ενώ οι παλιοί πέφτουν, ο νέος εθνικισμός πρέπει να φαίνεται σαν να αξίζει τα σκήπτρα της εξουσίας. Πρέπει να συμβολίζει ένα νέο ξεκίνημα. Και πρέπει να το συμβολίζει τώρα και πάντα, και όχι να περιμένει την κατάρρευση για να καθαρίσει το τοπίο.

Δεν ξέρουμε πότε θα έρθει αυτή η κατάρρευση, ή πως θα είναι, ή ακόμα και αν θα την αισθανθούμε. Αλλά αν και όποτε γίνει, θα καθαρίσει το τοπίο για όλους, για κάθε ανταγωνιστική ομάδα, και υπάρχουν πολλοί άλλοι που περιμένουν για αρπάξουν ένα κομμάτι της πίτας όταν οι φιλελεύθεροι θα απομακρυνθούν.

Το Ισλάμ επιδιώκει να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, και στη Δύση. Και οι Ισλαμιστές επίσης ελπίζουν για μια καταστροφή.

Δεν πρέπει να περιμένουμε μια κατάρρευση για να λύσει τα προβλήματα μας. Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να εστιάζουμε καθόλου στην κατάρρευση. Πρέπει να εστιάσουμε στον κόσμο που θέλουμε να δούμε μετά την κατάρρευση, στον κόσμο που θέλουμε να δούμε αύριο. Και πρέπει να τον χτίζουμε σήμερα.

Επειδή αν και όταν η κατάρρευση έρθει, αν δεν είμαστε έτοιμοι, αν δεν είμαστε εκεί, σα να είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε τον κόσμο, κάποιοι άλλοι θα είναι, και αυτοί θα γίνουν κύριοι του σύμπαντος.

Το να εστιάζουμε στον αυριανό κόσμο μας δίνει ένα επιπλέον πλεονέκτημα, το ίδιο πλεονέκτημα που απολάμβανε για χρόνια η ουτοπική Αριστερά, το πλεονέκτημα του να έχεις μια αίσθηση αποστολής, έναν μεγάλο σκοπό.

Δεν πρόκειται για μια δουλειά γραφείου, όπου ένα άτομο ζει για το επόμενο σαββατοκύριακο, ή για τον επόμενο μισθό, παγιδευμένο στην Κάλι Γιούγκα. Πρόκειται για την κυριαρχία στις ζωές μας, κυριαρχία του πεπρωμένου μας, κυριαρχία επί του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος μας.

Το να είμαστε παραδοσιακοί μας δίνει επίσης ένα πλεονέκτημα που η Αριστερά δεν έχει γιατί είναι ενάντια στην Παράδοση, το πλεονέκτημα του ανήκειν, του να είμαστε μέρος μιας κοινότητας ανθρώπων με τους οποίους νιώθουμε οικεία, του να έχουμε ένα σπίτι και μια οικογένεια στην οποία μπορεί κανείς πάντα να επιστρέψει, του να έχουμε παρελθόν και μέλλον, του να έχει νόημα η ζωή μας, γιατί είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου από τον εαυτό μας, κάτι αιώνιου και υπερβατικού.

Στην Αριστερά ένας άνθρωπος είναι πάντα άστεγος, πάντα ένας ξένος, ένα ασήμαντο άτομο μέσα σε μια θάλασσα από PVC, νέον, πολυεστέρα και ενισχυμένο τσιμέντο.

Ένα τελικό πλεονέκτημα είναι πως ο λαός είναι οργισμένος.

Αυτοί που κάνουν κουμάντο, στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στην πολιτική, έχουν συγκεντρώσει ένα τόσο εκπληκτικό ιστορικό αποτυχίας, έχουν κάνει τόσες αυθαιρεσίες, έχουν πει ψέματα και έχουν κλέψει τόσο απροκάλυπτα, που οι φορολογούμενοι θα είναι δεκτικοί σε κάτι νέο αν δούνε κάτι βιώσιμο. Προς το παρόν συνεχίζουν να εκλέγουν τους ιδίους πολιτικούς γιατί δεν εντυπωσιάζονται από τις εναλλακτικές. Επιλέγουν το λιγότερο κακό. Οπότε έχουμε αρκετό υλικό για να δουλέψουμε.

Καταληκτικές παρατηρήσεις

Θα ήθελα να κλείσω υπογραμμίζοντας τις βασικές ιδέες που θα ήθελα να πάρετε μαζί μετά το τέλος αυτού του συνεδρίου.

Αν θέλετε να βοηθήσετε να προκαλέσουμε μια θεμελιώδη αλλαγή, και είστε ενεργά εμπλεκόμενοι στην διαδικασία, σας ζητάω να συμπεριλάβετε στην προσέγγιση σας μερικές βασικές αρχές.

1) Σκέψου παράλογα. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα για λογική, αλλά την χρησιμοποιούν με παράλογους τρόπους.

Συχνά έχουν παράλογα κίνητρα, τα οποία εκλογικεύουν κατόπιν. Αλλά είναι παράλογα. Άρα, για να πλησιάσουμε τους συμπολίτες μας, πρέπει να καταλάβουμε τα κίνητρα τους, όχι να ενοχλούμαστε όταν αυτά διαφέρουν από τα δικά μας.

Πρέπει να αναμένουμε τις ανάγκες τους ώστε να μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε, να προβλέπουμε τους φόβους τους ώστε να τους διώξουμε, να προβλέπουμε τις επιθυμίες τους ώστε να τις εκπληρώσουμε. Ειδικά αν είναι παράλογες.

2) Εντυπωσίασε για να πληροφορήσεις, μην πληροφορείς για να εντυπωσιάσεις.

Συχνά ένα άτομο που παρακολουθεί μια ομιλία δεν προσέχει ούτε τα μισά από όσα λέγονται, αλλά θυμάται μόνο μια ή δύο φράσεις, μια ή δύο ιδέες. Και όχι για πολύ.

Αλλά, όταν ο ομιλητής είναι ικανός, ο ακροατής σχεδόν πάντα εντυπωσιάζεται από την παράδοση, του αρέσει η ενέργεια, του αρέσουν τα συναισθήματα που του ξυπνάει. Άρα ακούει.

Συχνά σχολιάζουμε τον ομιλητή περισσότερο από τα όσα είπε. Οπότε στοχεύετε στο να κερδίσετε τις εντυπώσεις, να είστε προσανατολισμένοι στο αποτέλεσμα.

Οι καμπάνιες μάρκετινγκ και πληροφόρησης δεν έχουν να κάνουν με πληροφορίες. Θέλουν να αποσπάσουν μια αντίδραση, να προξενήσουν και να διατηρήσουν μια ψυχική κατάσταση, να ανοίξουν το μυαλό σε μια ιδέα – σε ανθρώπους που είναι υπερφορτωμένοι με πληροφορίες, που θέλουν την ησυχία τους, που είναι κλεισμένοι στις ζωές τους.

Γι’ αυτό οι καμπάνιες μάρκετινγκ και πληροφόρησης στοχεύουν στο να είναι εμβληματικές. Γι’ αυτό συμπυκνώνουν τα πάντα σε ένα ηχητικό απόσπασμα, σε ένα σύνθημα, σε μια εικόνα, ή ένα τραγουδάκι που είναι μεταδοτικό. Τα γεγονότα είναι σημαντικά, αλλά σε αυτό το στάδιο είναι δευτερεύοντα, διότι ένα μυαλό παραμένει κλειστό για όσο το πνεύμα παραμένει ασυγκίνητο.

3) Σκέψου σε εικόνες. Βοήθησε τους ανθρώπους να οραματιστούν αυτό που προσφέρεις. Μια εικόνα ισούται χίλιες λέξεις, και είναι πιο εύκολο να την θυμάσαι. Και πολύ πιο δύσκολα να της αντιπαρατεθείς, γιατί οι εικόνες απηχούν στο συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο.

4) Να είσαι θετικός. Κανείς δεν θέλει να είναι κοντά σε ένα άτομο που παραπονιέται όλη την ώρα, που είναι πάντα αρνητικός, που είναι πάντα μελαγχολικός. Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στην αισιοδοξία, γιατί θέλουν να νιώθουν καλά. Και οι άνθρωποι μας στην Δύση ζητάνε απελπισμένα μια αναγέννηση. Άρα να είσαι θετικός, και εστίασε στο μέλλον.

Πρόκειται για το από πού ήρθαμε και πού πάμε, όχι για το πού είμαστε.

5) Να απολαμβάνεις τον αγώνα. Θα είσαι πιο δημιουργικός, θα έχεις περισσότερη ενέργεια και θα κάνεις περισσότερους να ενδιαφερθούν για σένα, αν ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις. Γιατί αν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις και είσαι καλός σε αυτό, νιώθεις σίγουρος. Και σε όλους αρέσει αυτό.

Οπότε σκέψου παράλογα, εντυπωσίασε για να πληροφορήσεις, σκέψου σε εικόνες και απόλαυσε τον αγώνα.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Source: http://www.ideapolis.info/2013/08/alex-kurtagic.html [3]http://www.ideapolis.info/2013/08/alex-kurtagic_22.html [4]