Χριστιανισμός και ευρωπαϊκή ταυτότητα

^[1]1,316 words

English original here ^[2]

Μετάφραση/απόδοση, για το Ιδεάπολις, του Νίκου Καρατουλιώτη

Ποια είναι η σχέση του Χριστιανισμού και της ευρωπαϊκής ταυτότητας; Δεν λέω “Δυτικός Πολιτισμός”, διότι θα ήθελα να μιλήσω για το σύνολο της Ευρώπης – Ανατολής και Δύσης – και για το σύνολο της ευρωπαϊκής ιστορίας και προϊστορίας, όχι μόνο για τα πολιτισμένα κομμάτια.

Υπάρχουν δύο απόψεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Η μία κοιτά πίσω στην ιστορία. Η άλλη κοιτά μπροστά στο μέλλον.

Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, βλέπουμε ότι ο Χριστιανισμός έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην Ευρώπη για παραπάνω από 1700 χρόνια. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Πολλοί θα ήθελαν να ήταν διαφορετικά. Μπορεί να είναι διαφορετικά στο μέλλον. Αλλά, κι αν ακόμη έρθει μια μέρα που η Ευρώπη δεν θα είναι πια Χριστιανική, κανείς δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ Χριστιανική. Ο Χριστιανισμός θα είναι πάντα κομμάτι της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ακριβώς όπως οι προχριστιανικές θρησκείες και πολιτισμοί, που εκτείνονται πίσω σε όλη τη διαδρομή από την Εποχή των Παγετώνων, θα είναι πάντα επίσης κομμάτι της ευρωπαϊκής ταυτότητας.

Όμως, παρά το ότι υπήρξε μία εποχή που η Ευρώπη ήταν Χριστιανική, ο Χριστιανισμός δεν ήταν ποτέ ευρωπαϊκός. Δεν αναφέρομαι στις εβραϊκές ρίζες του Χριστιανισμού, παρόλο που αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Από την αρχή όμως, ο Χριστιανισμός ήταν ελληνικός όσο και εβραϊκός. Επιπλέον, καθορίστηκε σε αντιπαράθεση με τον Ιουδαϊσμό, όπως ο Ιουδαϊσμός καθορίστηκε σε αντιπαράθεση με τον Χριστιανισμό.

Αυτό που κάνει ουσιαστικά τον Χριστιανισμό μη – ευρωπαϊκό είναι τα δόγματα που μοιράζεται με τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους – και όχι με τους Εβραίους – δηλαδή η ιδέα ότι μία καθολική αλήθεια είναι το θεμέλιο μίας καθολικής κοινότητας. Αν ο Χριστιανισμός ισχύει για όλους τους ανθρώπους, τότε είναι μία παγκόσμια θρησκεία, όχι μία εθνική θρησκεία. Λόγω της φύσης του ως παγκόσμια θρησκεία, ο Χριστιανισμός δεν συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη φυλή ή λαό. Η Χριστιανοσύνη δεν είναι και ποτέ δεν ήταν συνεκτεινόμενη με την Ευρώπη. Ο λαός της Ευρώπης πίστεψε στον Χριστιανισμό, αλλά ο Χριστιανισμός δεν ήταν ποτέ μια ευρωπαϊκή θρησκεία. Πολλοί Ευρωπαίοι πιστεύουν στον σκοπό του Χριστιανισμού, αλλά ο Χριστιανισμός ποτέ δεν πίστεψε στον σκοπό της Ευρώπης. Επειδή ο σκοπός του Χριστιανισμού είναι η σωτηρία όλης της ανθρωπότητας.

Οι υπερασπιστές τόσο της Ευρώπης όσο και του Χριστιανισμού επισημαίνουν το γεγονός ότι στο παρελθόν, η Εκκλησία υποστήριξε την υπεράσπιση της Ευρώπης από το Ισλάμ. Όμως, η Εκκλησία υπερασπιζόταν την Ευρώπη μόνο συμπτωματικά. Στην πραγματικότητα υπεράσπιζε την Χριστιανοσύνη, που εκείνη τη στιγμή ήταν επικεντρωμένη στην Ευρώπη, αλλά ακόμα και τότε εκτείνονταν στην Αιθιοπία, στη Μέση Ανατολή, μέχρι και στην Κίνα. Και η Εκκλησία ήταν πάντα πρόθυμη να χύσει ευρωπαϊκό αίμα για την υπεράσπιση και την επέκταση της Χριστιανοσύνης, από τις Σταυροφορίες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων μέχρι τις ιεραποστολικές αποστολές παγκοσμίως, που συνεχίζονται για αιώνες μέχρι σήμερα. Οι Σταυροφορίες συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν αποτελούν παράδειγμα της αρμονίας του Χριστιανισμού και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των Ευρωπαίων, αλλά είναι ένα παράδειγμα για το πως η Εκκλησία οδήγησε τους Ευρωπαίους στο να χύσουν το αίμα τους για να ανακτήσουν τα χαμένα χριστιανικά εδάφη στη Μέση Ανατολή.

Ας δούμε τώρα το μέλλον. Αν οι σημερινές τάσεις δεν αντιστραφούν, ο Ευρωπαίος θα πάψει να υπάρχει. Δεν φοβάμαι για τα τεχνουργήματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθότι ο Μπαχ και ο Ρέμπραντ θα συνεχίσουν να εκτιμούνται από Εβραίους και Ανατολίτες. Φοβάμαι για τη φυλή που δημιούργησε αυτό το μεγαλείο, και μπορεί να συνεχίσει να δημιουργεί. Η φυλή μας αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της βιολογικής εξαφάνισης λόγω της υπογεννητικότητας, της επιμειξίας και της απώλειας των πατρίδων μας από αλλόφυλους εισβολείς. Αν ο Ευρωπαίος θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να περιορίσει δραστικά τον αριθμό των αλλόφυλων στις πατρίδες μας και να υιοθετήσει πολιτικές που ευνοούν την αύξηση των γεννήσεων, ιδιαίτερα των γεννήσεων από τους καλύτερα γενετικά προικισμένους. Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε έναν Λευκό Εθνικισμό με άσκηση πολιτικών ευγονικής.

Το ερώτημα είναι αν πρόκειται ο Χριστιανισμός να βοηθήσει ή να εμποδίσει τους Λευκούς Εθνικιστές στην αποτροπή της βιολογικής εξαφάνισης της φυλής μας. Για να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση θα πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε την πραγματική συμπεριφορά των υπαρχουσών εκκλησιών. Όλα τα επικρατέστερα Χριστιανικά δόγματα έρχονται σε αντίθεση με τις πολιτικές των Λευκών Εθνικιστών. Αν’ αυτού, παρέχουν πνευματική και θεσμική υποστήριξη στις τρέχουσες αντιφυλετικές πολιτικές, στο ίδιο επίπεδο με την υποστήριξη στην οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα. Άρα, ανεξαρτήτως από τις απόψεις μας για την αληθινή Χριστιανική διδασκαλία, εάν είναι να σωθεί η λευκή φυλή θα πρέπει να πολεμήσουμε τις υπάρχουσες εκκλησίες σε κάθε βήμα της διαδρομής.

Φυσικά, σ’ αυτή τη μάχη θα βοηθηθούμε αν έχουμε συμπαθούντες στο εσωτερικό της εκκλησίας. Πολύ συχνά, Λευκοί Εθνικιστές που είναι επίσης Χριστιανοί σπαταλούν την ώρα τους ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με μη – Χριστιανούς συναγωνιστές, και όχι ενάντια σε Χριστιανούς διεθνιστές. Το σωστό θα είναι οι Χριστιανοί συναγωνιστές να προωθήσουν τις ιδέες μας στις εκκλησίες τους, αν και ο πολιτικός εισοδισμός μέσα στις εκκλησίες δεν είναι εύκολη υπόθεση, δεδομένου ότι ιστορικά έχουν ανατραπεί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο και οι κληρικοί γνωρίζουν πως να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις.

Η μάχη μέσα από τις εκκλησίες θα βοηθηθεί εάν οι Λευκοί Εθνικιστές μπορούν να βρουν πηγές από τη Βίβλο και την εκκλησιαστική παράδοση που να υποστηρίζουν τον σκοπό μας. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι υπάρχουν τέτοιες πηγές. Η συγκέντρωσή τους είναι ένα σημαντικό μεταπολιτικό έργο και θα είναι αξιόπιστο μόνο αν πραγματοποιείται από τους πιστούς.

Όμως, η μάχη μέσα στην Εκκλησία πιθανόν δεν θα είναι επιτυχής εκτός κι αν το κίνημα κάνει πρόοδο στο ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο, για τον απλό λόγο ότι η Εκκλησία ακολουθεί την κοσμική άποψη, αντί να την οδηγεί. Η Εκκλησία, διαχρονικά, είναι ευλύγιστη απέναντι στην κοσμική εξουσία, επειδή το βασίλειό της δεν είναι αυτού του κόσμου. Απώτερος σκοπός της είναι η σωτηρία της ψυχής. Έτσι, αν ο Λευκός Εθνικισμός κατακτήσει την πολιτική εξουσία, οι εκκλησίες θα ψάξουν για βιβλικά προηγούμενα σχετικά με τις πολιτικές μας και θα ερμηνεύσουν εκ νέου, θα υποτιμήσουν ή θα αγνοήσουν αντίθετες τάσεις. Η εκκλησία ξέρει πως να αποδόσει τα του Καίσαρος τω Καισάρι. Η δουλειά μας είναι να πάρουμε τη θέση του Καίσαρα.

Πολλοί υπερασπιστές του Χριστιανισμού υποστηρίζουν ότι οι κοινωνίες και τα άτομα χρειάζονται τη θρησκεία και προτείνουν τον Χριστιανισμό απλά και μόνο εξαιτίας του ένδοξου παρελθόντος και του γεγονότος ότι είναι ακόμα εδώ. Φυσικά, αυτή η συζήτηση είναι κάπως πρώιμη, διότι η λευκή φυλή πρώτα πρέπει να επιβιώσει προτού αρχίσουμε να ανησυχούμε για το πως εμείς θα οργανώσουμε καλύτερα το μέλλον της νέας κοινωνίας.

Επιπλέον, τον τελευταίο αιώνα, ο Χριστιανισμός έχει εξασθενίσει δραματικά στην Ευρώπη. Έχω υποστηρίξει στο βιβλίο μου ^[3] ότι για τρεις αιώνες τώρα, ο φιλελευθερισμός και όχι ο Χριστιανισμός είναι η de facto πολιτική θρησκεία της Ευρώπης. Δεν βλέπω κανένα λόγο για να πιστέψω ότι ο Χριστιανισμός θα είναι πιο σημαντικός στο μέλλον απ’ ότι είναι στο παρόν. Μπορεί να αναβιώσει, μπορεί να συνεχίσει να παρακμάζει, μπορεί να παραμείνει σε υποδεέστερη μορφή ή μπορεί να πάψει να υπάρχει στο σύνολό του.

Έτσι, αν το πρωταρχικό μας μέλημα είναι να διαλέξουμε μία θρησκεία από ωφελιμισμό, τότε έχω υποστηρίξει ότι θα εξυπηρετούσε καλύτερα να προσπαθήσουμε να αναμορφώσουμε τον φιλελευθερισμό σε μία κατεύθυνση μη – ατομικιστική, που θα λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα της φυλής, δεδομένου ότι ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού σήμερα, ακόμη και στον ίδιο τον Χριστιανισμό.

Ο ευρωπαϊκός Χριστιανισμός θα έχει μέλλον μόνο εάν ο Ευρωπαίος θα έχει μέλλον. Όμως, η Εκκλησία στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί για την φυλετική επιβίωση, και σήμερα εργάζεται ενεργά εναντίον της. Έτσι, η πρόταση μου προς τους Λευκούς Εθνικιστές, Χριστιανούς και μη – Χριστιανούς, είναι να επικεντρωθούν κατά κύριο λόγο στην επιβίωση της φυλής μας, η οποία απαιτεί ότι πρέπει περισσότερο να καταπολεμήσουμε τις αντιφυλετικές ενέργειες των εκκλησιών παρά να ασχοληθούμε για τη διατήρησή τους. Οι Χριστιανοί μεταξύ μας πρέπει να λειτουργούν ως η πέμπτη φάλαγγα, κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να αποδυναμωθεί η αντίθεση της Εκκλησίας προς εμάς. Δεν χρειάζεται να φοβούνται για την Εκκλησία, αυτή θα επιβιώσει ακόμη κι αν δεν επιβιώσει η φυλή μας. Ο Θεός θα φροντίσει για την Εκκλησία Του, κι εμείς πρέπει να φροντίσουμε για εμάς.

Source: http://www.ideapolis.info/2015/10/blog-post_8.html ^[4]